Het Plakkaat van Verlatinghe, ook wel Acte van Verlatinghe of akte van afzwering genoemd, ondertekend te Den Haag op 26 juli 1581 conform het besluit genomen op 22 juli 1581 door een vergadering van de Staten-Generaal van de Nederlanden in Antwerpen, was de officiële verklaring van een aantal Nederlandse provinciën, waarin Filips II werd afgezet als hun heerser en kiezen in zijn plaats de hertog van Anjou [hij was de jongere broer van de franse vorst]. Het kan dus worden gezien als de Nederlandse onafhankelijkheidsverklaring waarbij de Republiek der Verenigde Provinciën ontstond ~ Belgica Foederata.

The ‘Plakkaat van Verlatinghe’ ~ Act of Abjuration, also called deed of renunciation, was signed in The Hague on July 26, 1581 in accordance with the decision taken on 22 July 1581 by a meeting of the States General of the Netherlands in Antwerp. It was the official statement of a number of Dutch provinces where Philip II was deposed as their ruler and in his place the Duke of Anjou was chosen [he was the younger brother of the King of France]. It thus can be seen as the Dutch declaration of independence in which the Republic of the United Provinces emerged ~ Belgica Foederata.

Voor een transcriptie van de tekst, klik / For a transcript of the text, click: PLAKKAAT VAN VERLATINGHE [40 KB]

De Nederlandse verklaring van onafhankelijkheid 'Plakkaat van Verlatinge' in 1581 van Spanje, rechtvaardigt de opstand tegen de koning van Spanje door te stellen dat 'God creëerde de mens niet om hem slaaf van zijn koning te laten zijn'. Het recht van de revolutie werd verder gerechtvaardigd door de uitspraak:


'En dat d'ondersaten niet en sijn van Godt geschapen tot behoef van den Prince om hem in alles wat hy beveelt, weder het goddelick of ongoddelick, recht of onrecht is, onderdanig te wesen en als slaven te dienen: maer den Prince om d'ondersaten wille, sonder dewelcke hy egeen Prince en is, om deselve met recht ende redene te regeeren ende voor te staen ende lief te hebben als een vader zijne kinderen ende een herder zijne schapen, die zijn lijf ende leven set om deslve te bewaren. En so wanneer hy sulx niet en doet, maer in stede van zijne ondersaten te beschermen, deselve soeckt te verdrucken, t'overlasten, heure oude vryheyt, privilegien ende oude herkomen te benemen, ende heur te gebieden ende gebruycken als slaven, moet ghehouden worden niet als Prince, maer als een tyran ende voor sulx nae recht ende redene magh ten minsten van zijne ondersaten, besondere by deliberatie van de Staten van den lande, voor egheen Prince meer bekent, maer verlaeten ende een ander in zijn stede tot beschermenisse van henlieden voor overhooft sonder misbruycken ghecosen werden'

Net als de Amerikanen bedachten de Nederlanders het fundament van hun natie als een afwijzing van de slavernij.

The Dutch declaration of independance ‘Plakkaat van Verlatinge’ in 1581 from Spain, justifies the revolt against the King of Spain by arguing that ‘God did not create the People slaves to their King’. The right of revolution was further justified thus:

'When one oppresses the People exacting from them slavish compliance, then he is no longer a King but a tyrant'

Like the Americans the Dutch conceived the foundation of their nation as a rejection of slavery.

Omdat in Europa de waarde van het leven altijd hoog is geweest, was er altijd een zekere morele verplichting ten opzichte van je slaaf. Deze moest goed behandeld worden. Brandmerken in het gezicht werd bijvoorbeeld door de Romeinen als immoreel ervaren.

In het middeleeuwse Europa onderscheidden slaven zich van lijfeigenen, horigen en vrijen. Elk van deze kunnen gezien worden als een volgende stap op een schaal naar wat tegenwoordig een vrij persoon genoemd wordt.

Slavernij zou blijven bestaan totdat het christendom algemeen aanvaard was. De schaal waarop dit plaatsvond, viel echter in het niet bij die van ruim een millennium later, waarbij de Nederlanders vooral in de beginfase een belangrijke rol speelden.

Because the value of life has been high in Europe, there was always a certain moral obligation towards your slave. They had to be treated well. Branding in the face for example, was perceived as immoral by the Romans.
In medieval Europe slaves were different than serfs, bondsmen and those who were free men. Each of these can be seen as a next step on a scale of what is now considered a free person.
Slavery would continue until Christianity was widely accepted. The scale at which this took place was dwarfed by that of a millennium later, where the Dutch played a particularly important role in the initial phase.

Al in 1528 werd een verdrag [asiento] afgesloten tussen de Spaanse kroon en Zuid-Nederlandse kooplieden om gedurende vier jaar vierduizend slaven van Afrika naar het Caraïbische gebied te brengen. De slavenhandel werd echter aanvankelijk immoreel gevonden in de Nederlanden. Het was tegen de christelijke normen en waarden en aanvankelijk hield men zich hier buiten.
De Nederlandse slavenhandel zou toch grote vormen aannemen en werd uiteindelijk gerechtvaardigd door het Bijbelboek Genesis 9 - waarin de nakomelingen van Cham tot slavernij vervloekt worden. Om de productie in stand te houden op het land, konden veel plantagehouders daardoor hun plantage behouden. De opvattingen over de slavenhandel bleken rekbaar veranderd; niet-christenen mochten als slaaf worden verkocht.

Already in 1528 there was a treaty [asiento] sealed between the Spanish crown and southern Dutch merchants to bring four thousand slaves from Africa to the Caribbean for the duration of four years. Initially the slave trade was found immoral in the Dutch Republic. It was against the Christian values ​​and they did not get involved with it.
But still, the Dutch slave trade would take great form and was eventually justified by the Book of Genesis 9 - in which the descendants of Cham are cursed to slavery. In order to keep the land producing, many plantation owners were thus able to maintain their plantation. The views on the slave trade proved stretchable and changed; non-Christians could be sold as a slave.

In 1585 werkte de 22 jarige [latere eerste VOC admiraal] Steven van der Haghen met een schipper uit Hoorn. Zij zullen uiteindelijk ook samen zaken doen, eerst naar Italië en later ook naar Carthagena. Hiermee wordt zijn naam voor het eerst in verband gebracht met het prille begin van de slavenhandel die door de Republiek der 'Geunieerde Provintien' gedaan werd.

In 1585 the 22 year old Steven van der Haghen (who was to become the first Dutch East India Company (VOC) admiral) worked with a skipper from Hoorn.

They will eventually do business together, first to Italy and later to Cartagena. With this his name was linked to the very beginning of the slave trade in the Republic:

De documenten van de VOC tonen aan dat Steven van der Haghen met zijn ideologieën direct betrokken was bij de aanvang van de slaven reizen naar Madagaskar. Aanvankelijk bleek de Republiek der Verenigde Nederlanden nauw verbonden te zijn met de slavenhandel uit Jemen. Dit blijkt uit de volgende feiten:

The documents of the VOC show that Steven van der Haghen with his ideologies was directly involved in the initiation of the slaves travels to Madagascar. Initially, the Republic of the United Netherlands was found to be closely linked with the slave trade from Yemen. This is evident from the following facts:

Gerard Reynst en later ook Jan Pietersz. Coen, de stichter van het Nederlands koloniale rijk, vonden dat de juistheid van Steven van der Haghens opvattingen die gebaseerd op Arabisch-Jemenitische verklaringen nog niet bewezen was. Coen gaf het advies om iemand naar Madagaskar te sturen om dit alsnog uit te zoeken. Coen was het met Steven eens dat zonder slaven de VOC niet kon overleven. Wanneer schepen aanmeerden voor verversing en dus beschikbaar waren, konden wat hem betreft meteen slaven meegenomen worden naar Oost-Indië.

Coen gave advice to send someone to Madagaskar to investigate this. He also agreed together with Steven that without slaves the VOC could not survive. In his opinion when ships docked for refreshments and thus were available, they would be able to take slaves to the East Indies.

De Heren XVII, de hoogste vertegenwoordiging van de VOC met haar zetel in de Republiek, waren aanvankelijk gematigd positief. Zij lieten de ontwikkeling en uitwerking over aan de Gouverneur Generaal. De daadwerkelijke opdracht werd pas gegeven in het jaar 1617. De Gouverneur Generaal was toen inmiddels Jan Pieterszn. Coen.
Steven van der Haghen maakte er dus geen geheim van voorstander te zijn van de slavenhandel. Dit blijkt wederom uit een brief van dat jaar [hieronder] die hij aan de Heren XVII gezonden heeft te Ambon 26 May, fol. 200-201v.

The Heren XVII , the highest representation of the VOC with its registered office in the Republic, were initially moderately positive about the matter. They allowed the Governor General to deal with the development. The actual order was not given until the year 1617. The Governor General at that time was Jan Pieterszn. Coen.
In a letter [below] send to the 'Heren XVII' of the VOC, Steven van der Haghen again shows that he was someone who was in favor of the slave trade; Ambon 26 May 1617, fol. 200-201V.

De VOC had slaven nodig voor uiteenlopende doeleinden. De specerijen plantages op Ambon en de Banda eilanden konden niet zonder het gebruik van slavenarbeid en Batavia zelf was grotendeels daarvan afhankelijk.
Al in de vroege jaren van de zeventiende-eeuw hebben VOC-dienaren in Azië toestemming gevraagd aan het bestuur van de VOC in de Republiek voor de toepassing van slavenarbeid op de specerijenplantages. Het gebruik van slaven was niet iets waar alle hooggeplaatste VOC-dienaren mee eens waren.

In 1617 herinnerde de admiraal Streven van der Haghen de kamer Amsterdam dat hij altijd de voorkeur gaf aan het gebruik van slaven, maar was tegengewerkt door de gouverneur-generaal Pieter Both (1610-1614), die het ongepast vond om christenen te gebruiken als slaven. Pieter Both had op meerdere momenten slaven vrijgelaten die waren gevangen genomen door Van der Haghen. Frederik de Houtman als gouverneur van Ambon had ook geweigerd om slaven te gebruiken als bedrijf bedienden.

The VOC needed slaves for different purposes. The spice plantations on Ambon and Banda could not do without the use of slave labor and Batavia itself largely depended on it.
In the early years of the seventeenth century VOC officials requested permission from the board of the VOC in the Republic to be able to have slave labor in the spice plantations in Asia. The use of slaves was not something all senior VOC officials were agree on.

In 1617 the admiral Steven van der Haghen recalled to the Amsterdam Chamber that he always had preferred the use of slaves, but was thwarted by the Governor-General Pieter Both (1610-1614), who found it inappropriate to use Christians as slaves. Pieter Both had on several occasions freed slaves who had been captured by Van der Haghen. Frederik de Houtman as governor of Ambon had also refused to use slaves voor the VOC.

In 1621 had Gouverneur-Generaal Jan Pietersz. Coen met bruut geweld het gezag van de VOC in de Banda archipel gevestigd. Coen had met geweld de meeste van de inheemse bevolking van de Banda-eilanden verwijderd of vermoord, naar schatting 15.000 mensen. Door deze gruwelijke daad kwam de VOC in het bezit van 's werelds enige bron van nootmuskaat en foelie. Echter zonder werknemers om in deze kruidentuinen te kunnen werken. Coen geïntroduceerd daarom op Banda een plantage systeem met zogenaamde perkeniers [kweker van nootmuskaat]. De VOC zorgden dat deze perkeniers slaven kregen om het werk voor hun te doen. De slaven die nodig waren voor de Specerij Eilanden waren tot 1624 gekocht of gevangen op een vrij chaotische manier. Vanaf 1623 zou de VOC een structureel aanbod van slaven op de Arakanese markt vinden ~ Het koninkrijk Arakan op het grensgebied van Bangladesh en Birma was de grootste slavenleverancier van de VOC. Terwijl Arakan zich in de zestiende eeuw uitbreidde naar Oost-Bengalen, rukte het Indiase Mogol-keizerrijk op naar West-Bengalen. Op deze confrontatie volgde een oorlog die uiteindelijk negentig jaar zou duren. Daarbij delfden de Boeddhistische koningen van Arakan het onderspit.
De oorlog bracht wel een opmerkelijk nevenproduct voort. Grote aantallen krijgsgevangenen werden buitgemaakt die later verhandeld zouden worden als slaven. Belangrijkste afnemer van deze slaven was de VOC. De behoefte aan arbeidskrachten voor de specerijenplantages op de Banda-eilanden transformeerde de slavenmarkt van een aanbodgestuurde naar een vraaggestuurde.

In 1621 Governor-General Jan Pietersz. Coen had established the authority of the VOC in the Banda archipelago with brute force. Coen had forcibly removed or killed most of the indigenous population of the Banda Islands, an estimated 15.000 people. Because of this heinous act, the VOC was in possession of the world's only source of nutmeg and mace. However, there were no employees to do the workin the herb gardens. Coen therefore introduced in Banda a plantation system with so-called perkeniers [breeder of nutmeg].

The VOC made sure thta there was a fresh supply of slaves to do the work. The slaves that were needed for the Spice Islands were purchased in 1624 or caught in a rather chaotic way. From 1623 the VOC would find a structural supply of slaves on the market ~The kingdom of Arakan on the border of Bangladesh and Myanmar was the largest supplier of slaves for the VOC. While Arakan in the sixteenth century expanded to East Bengal, the Indian Mughal Empire marched to West Bengal. This confrontation led to a war that was to last for ninety years. The Buddhist kings of Arakan were to loose the battle.
The war did have a remarkable by-product. Large numbers of prisoner of war who were captured would be traded as slaves. Main consumer of these slaves was the VOC. The need for labourers for the spice plantations on the Banda Islands transformed the slave trade from a supply-driven to a demand-driven market.

Wel is met zekerheid te zeggen dat de familie de Paula Lopes in Brazilië slaven heeft gehad.

They had slaves on my (Anibal de Paula Lopes) mothers sugar fazenda (plantation). They were given their freedom by my mother. One prefered to stay with the family. Her daughter also stayed with our family and was my nurse when I was born until I went to England. I dearly loved her and jokingly called her “my little black mother”. She lived the rest of her life at the house of my parents.

Aan het begin van de zeventiende eeuw bracht de fascinatie voor de verhalen die rondgingen omtrent de West Indiën, diverse Europese volken ertoe om stukken van de nieuwe wereld te veroveren. Onder hen Engelsen, Portugezen Fransen en Hollanders. De Hollanders hielden het echter het langst vol. Zij verbleven in het noordoosten van Brazilië van 1630 tot 1654. De meeste forten lagen vooral in het huidige Pernambuco, waar Recife de hoofdstad van is (en waar de Portugese voorouders van de Probandus zich hadden gevestigd, zie: Gaspar Quaresma Caminha [Gen. 13 Nr.: 4912 STAMBETOVERGROOTOUDER]).
Holland schreef hiermee een belangrijke periode uit de koloniale geschiedenis van Brazilië op zijn naam. De meeste relevante periode van die bezetting begint bij de aankomst van Johan Maurits van Nassau, Graaf van het kleine landgoed Siegen in het huidige Duitsland en dertiende zoon van Frederik Hendrik, een volle neef van Willem van Oranje.
Toch viel Maurits bij stadhouder Frederik Hendrik uit de gratie toen de laatste via een bedrogen echtgenoot op de hoogte raakte van zijn amoureuze verwikkelingen met de Portugese Anna Pães d’Altro. Toen de suikerproductie ook nog eens tegenviel was het met gouverneur Maurits gedaan. Op 9 mei 1643 kreeg hij zijn congé. Twee miljoen gulden aan provisie rijker keerde Maurits terug naar het vaderland. Vele Hollandse kolonisten gingen met hem mee, of namen — zoals het geval was met een groot deel van de joodse gemeenschap — de wijk naar Suriname. Het nieuwe bestuur van Nieuw Holland onder leiding van luitenant-generaal Van Schoppe en admiraal Witte Corneliszoon de With incasseerde twee gevoelige nederlagen en op 26 januari 1654 was de capitulatie van Recife een feit. De Hollanders ontvingen een forse schadevergoeding en knoopten goede betrekkingen aan met de Portugezen. Zo bleven ze fors verdienen aan de slavenhandel in Brazilië.

However, it can be said with certainty that the family ‘de Paula Lopes’ who lived in Brazil have had slaves.

They had slaves on my (Anibal de Paula Lopes) mothers sugar fazenda (plantation). They were given their freedom by my mother. One prefered to stay with the family. Her daughter also stayed with our family and was my nurse when I was born until I went to England. I dearly loved her and jokingly called her “my little black mother”. She lived the rest of her life at the house of my parents.

At the beginning of the seventeenth century the fascination for the tales brought back about the West Indies, resulted in several European nations to conquer pieces of the new world. Under them English, Portuguese, French and Dutchmen. The Dutchmen kept on going on for a long while. They stayed in the North east of Brazil from 1630 to1654. Most of the fortresses were especially built in the current region of Pernambuco, where Recife is the capital (and where the Portuguese ancestors of the Probandus had established themselves, please see: Gaspar Quaresma Caminha [Gen. 13 Nr.: 4912 STAMBETOVERGROOTOUDER]). The Netherlands wrote an important part in the chapter of colonial history in Brazil. The most relevant period of occupation starts with the arrival of Johan Maurits of Nassau, count of the small estate Siegen in current Germany and thirteenth son of Frederik Hendrik, a full cousin of William of Orange.
Still Maurits fell out of grace with city holder Frederik Hendrik when he heard from a deceived spouse that he was having an amorous adventure with the Portuguese Anna Pães d'Altro. When the sugar production was also disappointing, it meant the end for Maurits. On 9 May 1643 he was fired. With two million guilders worth in provisions Maurits returned to the fatherland. A lot of Dutch colonists went along with him, or took - such as was the case with a large part of the Jewish community – refuge the district of Surinam. The new governing board of the Nieuw Holland under the guidance of luitenant-generaal Van Schoppe and Admiral Witte Corneliszoon de With received two sensitive defeats and on 26 January 1654 the capitulation of Recife was a fact. The Dutchmen received a big compensation for their damages and established good relations with the Portuguese. Thus they continued to make huge profits with slave trade in Brazil.

Hier zien we dat een andere tak van de familie [Da Fonseca Neves] in Brazilie zich ook heeft bezig gehouden met slaverij. Bij deze familie is het mogelijk gebleken om verschillende generaties terug te vinden die slaven hadden.

Antonio Joaquim da Fonseca Neves [Sr.] hij is een van de oudgrootouders van de Probandus Marnix Alexander de Paula Lopes en had zelf ook in ieder geval 4 slaven die bekend stonden met de namen Marcelina, Joaquim, Aleixo en Antonio. Het was in die tijd gebruikelijk om slaven te dopen in Brazilïe. De dopen zijn dan ook terug gevonden.

De jejes, zoals ze al werden genoemd door de Nagô, de jeje-mahinische natie van de staat Bahia, en de jeje-mijn, van Maranhão, ontleenden hun tradities en rituele taal aan ewê-fon, of, en hun centrale goden zijn voduns. De jeje rituele tradities waren erg belangrijk in de vorming van candomblés met Yoruba overwicht. Het woord JEJE komt van het Yoruba adjeje wat buitenlander betekent, vreemdeling. Daarom is er geen enkele natie Jeje, Jeje mahin - gege mina in politieke termen.

Later, in 1835, zouden de Nagôs in opstand komen!Het zou echter tot 1888 duren voordat de slavernij afgeschaft werd in Brazilië.

The jejes, as they were already called by the Nagô, the jeje-mahin nation of the state of Bahia, and the jeje-mine, from Maranhão, derived their traditions and ritual language from ewê-fon, or, and their central deities are voduns. The jeje ritual traditions were very important in the formation of candomblés with Yoruba predominance. The word JEJE comes from the Yoruba adjeje meaning foreigner, stranger. Therefore, there is no and never existed any nation Jeje, Jeje mahin - gege mina in political terms.

Later, in 1835, the Nagôs would revolt! However, it would take until 1888 before slavery was abolished in Brazil.

Em 1858, Antonio Pedrozo de Albuquerque se uniu a outros dois capitalistas baianos, Francisco Gonçalves Martins e Francisco Justiniano de Castro Rebello, e adquiriu a Companhia Bonfim, fundindo-a com a Santa Cruz e fazendo renascer a Companhia Bahiana de Navegação, que passou a atender também a navegação costeira, entre Maceió e Caravelas, com oito navios; Gonçalves Martins, Valéria Sinimbú, Santa Cruz, Paraná, Cotinguiba, Pedro II, Cachoeira, Progresso e Paraguassú.

In 1858 voegde Antonio Pedrozo de Albuquerque zich bij twee andere Bahiaanse kapitalisten, Francisco Gonçalves Martins en Francisco Justiniano de Castro Rebello, en verwierf Companhia Bonfim, voegde het samen met Santa Cruz en bracht de Bahiana Company of Navigation terug op de voorgrond. Diende ook de kustnavigatie, tussen Maceió en Caravelas, met acht schepen; Gonçalves Martins, Valéria Sinimbú, Santa Cruz, Paraná, Cotinguiba, Pedro II, Cachoeira, Progresso en Paraguassú.

In 1858, Antonio Pedrozo de Albuquerque joined two other Bahian capitalists, Francisco Gonçalves Martins and Francisco Justiniano de Castro Rebello, and acquired Companhia Bonfim, merging it with Santa Cruz and bringing the Bahiana Company of Navigation back to the forefront. Also serving the coastal navigation, between Maceió and Caravelas, with eight ships; Gonçalves Martins, Valéria Sinimbú, Santa Cruz, Paraná, Cotinguiba, Pedro II, Cachoeira, Progresso and Paraguassú.

Hoewel het familiewapen van de familie Happé twee geketende moren heeft, is niet getraceerd of deze familie daadwerkelijk ook slaven heeft gehad. Het is echter wel aannemelijk. De moren op het wapen zijn met gouden slavenbanden om de voeten door middel van kettingen aan elkaar verbonden. Daarnaast hebben zij ook gouden slavenbanden om de polsen en hun nek, alsmede een zilveren slavenband op het hoofd.

Although the coat of arms of the Happé family has two chained mores, it has not been traced if this family effectively has had slaves. It is however plausible. The mores on the crest have golden slavebands on their feet, which are lincked together by means of chains. They also have golden bracelets on their hands and a golden slaveband as a collar. On their head they have a silver slaveband.

Johanna Dorothea Boode [Gen. 7 Nr.: 103] is oudgrootouder van de probandus Marnix Alexander de Paula Lopes. Zij is geboren op 14-08-1799 in Soerakarta Nederlandsch Indië. Johanna is erg jong overleden in het kraambed op 20-01-1816 in Ampel (res. Soerakarta), 16 jaar oud.
Volgens de overlevering moet de familie Boode een zeer rijke familie zijn geweest. Zij komen echter niet voor op de lijst van landhuurders. In de boedelbeschrijving naar aanleiding van haar overlijden geeft haar man, Johannes Augustinus Dezentjé (ook bekend als de Senopati van Ampel ~ zie de artikelen bij family saga: Princess/ Lord of Ampel). aan dat zij een manslaaf heeft gehad, genaamd Primo van Rottie! [zeer waarschijnlijk afkomstig van het zuidelijkste eiland van Indonesië, dat deel uitmaakt van de Kleine Soenda-eilanden (ook wel Nusa Tenggara genoemd). Ten noordoosten ligt het eiland Timor, waarvan het gescheiden wordt door de Zeestraat Roti].

Johanna Dorothea Boode [Gen. 7 Nr.: 103] is the oldgrandparent of the probandus Marnix Alexander the Paula Lopes. She was born on 14-08-1799 in Soerakarta Dutch Indies. Johanna died at a very young age while bearing a child on 20-01-1816 in Ampel (res. Soerakarta), 16 years old.
According to the family saga, the family Boode must have been a very rich family. They however are not on the list of country tenants. In the estate description as a result of her death, her husband Johannes Augustinus Dezentjé (also known as the Senopati of Ampel ~ consider looking at the articles in the family saga: Princess / Lord or Ampel), that she had a man slave, named Primo van Rottie! [very probable originating from the Southernest island of Indonesia, which determines part of small Soenda-eilanden (also called Nusa Tenggara). At the North east lies the island Timor, which it is separated by the saestreet Roti].

Johanna Dorothea Ertsinger [Gen. 9 Nr.: 415 OUDBETOVERGROOTOUDER] echtenote van Johan Andries (Jan) Schultz, geboren omstreeks 1760. Johanna is overleden op 02-03-1802 in Soerakarta Solo Nederlandsch Indië, ongeveer 42 jaar oud.

Johanna Dorothea Ertsinger [Gen. 9 Nr.: 415 OUDBETOVERGROOTOUDER] was the wife of Johan Andries (Jan) Schultz, born about 1760. Johanna died 02-03-1802 in Soerakarta Solo Dutch East India, about 42 years old.

Jan Olhoff zelf heeft geen slaven gehad, maar als Kapitein voor en tijdens zijn diensttijd als Luytenant bij de VOC vervoerde hij ze wel. De eerste keer dat hij kennis maakt met slaven, is wanneer hij als matroos in 1773 naar St. Eustatius ging. Hij vervoert zelf voor het eerst zeer waarschijnlijk slaven in 1779 op de Jacob & Geertruida. Dit schip had in haar vorige reis onder kapitien Willem Imkes sowieso 7 slaven aan boord gehad. Op 14-02-1777 was dit schip vertrokken van Suriname naar St. Eustatius.

Aan boord werden van Suriname naar St. Eustatius slaven vervoerd:

Negers Cupido / Alert / Plaisier / Kees / Sixtus van de heren Reisiger en de Vries privé.
Negerin Marietje van de heer E.J. Coutse
Een Mulattenjongen Gerrit van de plantage Faukenberg

Het is dus aannemelijk dat Jan Olhoff, die aanvankelijk aan boord was van het schip de Jacob & Geertruida als Opperstuurman, op zijn reis ook slaven heeft vervoerd. Hij werd Kapitein van het schip toen Schipper Willem Imkes overleed. Het schip zou immers ook naar St. Eustatius varen, het eiland waar de slavenhandel levendig aanwezig was.

Later zou Jan Olhoff in 1790 ook slaven vervoeren onder de VOC vlag met het schip de Afrikaan.

Ludolph Berkenwaert was een Kok die in dienst was van de VOC. Hij voer zowel naar de Caraïben, w.o. St. Domingo [Dominicaans Republiek] en naar de Westkust van Afrika, w.o. Chama [Guinea]. Hij trad meermaals op als getuige in notariële stukken.

Ludolph Berkenwaert was a cook who was employed by the VOC. He sailed to the Caribbean, including St. Domingo [Dominican Republic] and to the West coast of Africa, including Chama [Guinea]. He repeatedly acted as a witness in notarial documents.

Locatieomschrijving: Straelsund [een stad in Duitsland; het ligt aan de Oostzee] & Guinea [aan de westkust van Afrika ~ Map of the district of Chama on the Dutch Gold Coast]

Onderwerpsomschrijving: Genoemd het schip De vrouw Cornelia en verklaren een betreffende persoon gekend te hebben als jongeman, ongehuwd, overleden en begraven op de rede van Chama.

Locatieomschrijving: Texel - Africa
Onderwerpsomschrijving: Schip Het Surinaems Welvaaren [Kapitein Pieter Harmanus Sluijter]; Getuige op 06-01-1768 bij het verkeerd draaien ['quaad stúúren'] van het roer om 13.30 door de dronken en kwade matroos Laurens Kraaij die vervolgens overboord sloeg!

'Uijt quaadaerdigheijd het Roer geheel verkeert draaijde, waardoor het schip omdraaijde, ende zijlen op streng en masten slogen, dat getuijgen verklaaren gesien te hebben'.

Betrof Slavenhandel. Het schip de Surinaamse welvaart verscheepte in 30 jaar, van 1747 tot en met 1777, ruim 5000 tot slaaf gemaakte Afrikanen. Voorafgaand aan de reis ondertekenden de kapitein en de boekhouders een contract bij een notaris waarin enkele zaken werden vastgelegd.


Location description: Texel - Africa
Subject description: Ship Het Surinaems Welvaaren; Witness on 06-01-1768 when the rudder turned wrong ['quaad stúren'] at 13.30 by the drunken and angry sailor Laurens Kraaij who subsequently fell overboard!

Involved Slave Trade. The ship 'de Surinaems Welvaaren' shipped over 5,000 enslaved Africans in 30 years, from 1747 to 1777. Prior to the trip, the captain and the accountants signed a contract with a notary in which some matters were recorded.

1940-1945
De Nederlandse leeuw vertrapt het hakenkruis en bevrijdt zichzelf door de ketenen te breken. Feitelijk waren de Nederlanders gevangenen en slaven van de Duitsers.

De grootvader [Paul Louis Elize Happé] van de Probandus Marnix Alexander de Paula Lopes is in Nederlandsch Indië in een Jappenkamp omgekomen. De Nederlanders werden aldaar als slaven ingezet om dwangarbeid te verrichten voor de 124e Japanse keizer Hirohito [de Japanners kenden de keizer een goddelijke status toe. Een speciale leer waarin de goddelijke oorsprong van de keizers werd beschreven, werd bekend als de kokutai]. Dit feit heeft diepe diepe wonden geslagen in de familie. Mede hierdoor is de Probandus een 2e generatie slachtoffer van de Tweede Wereldoorlog [Zie: Oorlogsslachtoffer / Warvictim; reactie op het boek 400 brieven van mijn moeder].

1940-1945
The Dutch lion kicks the swastika and frees itself by breaking the chains. In fact, the Dutch were prisoners and slaves of the Germans.

The grandfather [Paul Louis Elize Happé] of the Probandus Marnix Alexander de Paula Lopes died in a Japanese camp in the Dutch East Indies. The Dutch were employed there as slaves to do forced labor for the 124th Japanese emperor Hirohito [the Japanese granted the emperor a divine status. A special doctrine describing the divine origin of the emperors became known as the kokutai. This fact has caused deep deep wounds in the family. Partly because of this the Probandus is a 2nd generation victim of the Second World War [See: Oorlogslachtoffer / Warvictim; response to the book 400 letters from my mother].